مرهمی بر داغ فراق

قبل از کرونا با دانشجویانم خیلی گرم و صمیمی بودیم. گاهی اگر وقت اضافه ای در کلاس موجود بود، و مخصوصا پس از درسهای کاملا تخصصی با دانشجویان صحبت می کردم. گاهی مسابقه دربی را تفسیر می کردیم. گاهی به مسایل خاورمیانه می پرداختیم. گاهی فیلترشکن های جدید را امتحان می کردیم. گاهی مختارنامه را مرور می کردیم. گاهی در مورد انقلاب و شهدا حرف می زدیم. گاهی خاطرات کاری برایشان می گفتم. گاهی برای یکی از دانشجویان جشن تولد می گرفتیم. گاهی در مورد اتفاقات سطح شهر صحبت می کردیم. در انتهای ترم هم عکسهای یادگاری می انداختیم و با خاطرات خوش از هم جدا می شدیم. نتیجه این گفتگوها کمک می کرد با دانشجویانم حرف بزنم و به آنها نزدیک شوم تا هم اثرپذیر و هم موثرتر باشم. هم درس تخصصی مهندسی عمران را تحویلشان داده بودم و هم برای ورود به جامعه آماده شان کرده بودم. زیرا معتقدم در دانشگاه فقط نباید جنبه آموزش محض داشته باشد. ما در دانشگاه نیاز داریم که هم به دانشجویانمان یاد بدهیم چگونه ساختمانهای این شهر بسازند و هم یاد بدهیم چگونه اجتماع آینده خود را بسازند. باید یاد بدهیم علاوه بر کنترل هیجانات، چطور فضای گفتگومحور مبتنی بر عقلانیت بسازند. باید مسائل درست شهر و کشور را به آنها بشناسانیم تا بتوانند در مواجهه با موضوعات اجتماعی به درستی تصمیم گیری کنند. دیگران را نمی دانم، اما فاصله ای که کرونا بین من و دانشجویانم ایجاد کرد این روزها بیش از گذشته دلم را می سوزاند. شاید اگر این روند گفتگو محور را همه ما معلمین ادامه می دادیم الان با نسلی عجول و هیجانی که واقعیتها را از درون صفحه موبایلش نظاره می کند روبرو نبودیم. از فردا مجددا دانشجویانم را در دانشگاه می بینم. شاید مرهمی باشد بر داغ دوری از آنان. شاید هم فرصتی باشد برای صحبت در مورد شعارهای این روزهای جامعه. بعونک یا ارحم الرحمین. پی نوشت: تصویر فوق برای سال ۱۳۹۰ است. اینک بسیاری از آنان مهندسین توانمندی شده اند و چه حس خوبی است مواجهه با دانشجویان در محیط های حرفه ای و کاری